Wat als een tweede kindje op zich laat wachten?
Zowel Justine als Laura hadden een vlotte eerste zwangerschap. Toen ze na een tijdje besloten om voor een tweede kindje te gaan, verwachtten ze beiden dat het weer zo vlot zou lopen.
Wat als hte niet lukt?
Wat als je kinderwens niet (meteen) in vervulling gaat? Waar vind je ondersteuning?
Ontdek het hierJustine (33) over de weg naar een tweede kindje
‘Bij Noë stopte ik met de pil, en in de eerste maand was het meteen raak. Ik had verwacht binnen drie tot zes maanden opnieuw zwanger te zijn. Maar maanden werden al snel een jaar. Na een controle bij de gynaecoloog leek alles in orde. Dat was ergens fijn, maar tegelijk hoopte ik bijna dat ze íéts vonden. Want als je weet wat er mis is, kan je een oplossing zoeken, toch?’
‘Ondertussen bleef ik verwoed zoeken naar oorzaken: stress op het werk, mijn cyclus. Je probeert van alles, zelfs bepaalde voeding of poetsproducten vermijden. Maar niets hielp.’ De druk begon te wegen, ook op haar relatie. ‘Alles wordt zo klinisch: ovulatietesten, timings... Je legt de schuld bij jezelf of bij elkaar.’
Hulp zoeken
Met frisse moed startte Justine een fertiliteitstraject. ‘Dat was een opluchting. De fertiliteitsdienst in Brugge begeleidde ons heel goed. Maar het blijft een zware periode. Ik ben kleuterleerkracht, en het was een gedoe om de afspraken in te plannen tijdens de werkuren.’
‘Ook emotioneel was het niet makkelijk: je ziet mensen in je omgeving zwanger worden. Je bent uiteraard blij voor de ander, maar je vraagt je constant af: waarom ik niet? Na een tijdje besloten we ons verhaal te delen met onze omgeving. Ik kreeg zo veel steun, dat had ik helemaal niet verwacht.’
Over loslaten en positief blijven
Ondanks een eerste inseminatiepoging bleef Justine positief. ‘Het is een rollercoaster. Elke menstruatie is een klap, en telkens wanneer Noë om een broertje of zusje vroeg, brak mijn hart. Mijn tip? Neem het stap voor stap: elke ovulatietest, elke afspraak, elke nieuwe poging is een stapje in de juiste richting.’
In de zomer ging Justine met haar gezin op reis. ‘We lieten alles los: de planning, het traject. Even gewoon genieten van ons gezin. En dat was precies wat ik nodig had. Want toen we terugkwamen, bleek ik zwanger. Hoe cliché is dat?’ lacht ze.
Taboes doorbreken
Na drie jaar mag Noë eindelijk uitkijken naar de komst van een kleine broer of zus. Maar Justine kijkt nu anders naar het onderwerp. ‘Ik vraag nooit meer aan anderen of ze een kindje willen. Je weet niet wat iemand doormaakt. Daarnaast heb ik zoveel respect gekregen voor mensen die jarenlang in een fertiliteitstraject zitten. Het vraagt zo veel geduld, moed, en steun. Ik hoop dat er meer over gesproken wordt. Want je bent echt niet alleen.’
Elke menstruatie is een klap, en telkens wanneer Noë om een broertje of zusje vroeg, brak mijn hart.
Justine
Emotioneel was het niet makkelijk: je ziet mensen in je omgeving zwanger worden. Je bent uiteraard blij voor de ander, maar je vraagt je constant af: waarom ik niet?
Justine
Dat verlangen naar een tweede kindje is niet iets wat je kan uitleggen.
Laura
Laura (31) over haar hobbelig parcours
‘Na zes maanden proberen was ik al zwanger van Colette. We hadden verwacht dat het weer zo snel zou gaan. Maar maand na maand bleef de test negatief. Op den duur wordt het meer een verplichting dan iets spontaans,’ zegt ze. Na bijna een jaar besloten ze hulp te zoeken.
Geduld en planning
Laura startte met inseminaties. ‘Elke ochtend was ik om zeven uur in het ziekenhuis, vaak tevergeefs. De dokter was regelmatig te laat, en miste zelfs twee keer een eisprong. Hopeloos, werd ik ervan. Bovendien is het als kleuterleerkracht niet evident om zomaar in het midden van de dag naar het ziekenhuis te gaan. Het vraagt veel planning en begripvolle collega’s.’
Van frustratie naar hoop
Na maanden van teleurstellingen werd ICSI besproken, een vruchtbaarheidsbehandeling waarbij één zaadcel direct in een eicel wordt geïnjecteerd om bevruchting te helpen. ‘Dat was enerzijds een geruststelling, maar anderzijds ook heftig. Je krijgt stapels papierwerk en moet over confronterende zaken nadenken, zoals wat er met embryo’s gebeurt als een van ons overlijdt.’
Ondanks de complexiteit besloten Laura en haar partner ervoor te gaan. ‘ICSI is intens: dagelijks spuiten, bloedafnames en controles. Alles draait rond timing. Zo moest ik me ooit eens aan de kant zetten tijdens een autorit om een spuit te zetten. Zo’n ingrijpend proces!’
Het belang van steun
Laura benadrukt hoe belangrijk steun is tijdens zo’n traject. ‘Mijn collega’s waren begripvol, maar niet iedereen snapt het. Mensen vragen soms onbewust kwetsende dingen, zoals waarom je zo’n traject aangaat als je al een gezond kind hebt. Maar dat verlangen naar een tweede kindje is niet iets wat je kan uitleggen.’
Een klein wonder
Het traject vroeg veel van Laura, zowel fysiek als mentaal. ‘De injecties zetten was een drempel, maar het gaf me ook een gevoel van controle. Bovendien bleef ik positief: de dokters schatten onze kansen hoog in omdat we al een gezond kind hadden. De eerste terugplaatsing was gelukkig meteen raak. Na 16 maanden mogen we eindelijk uitkijken naar de komst van een broertje of zusje voor Colette.’
Moeilijk zwanger worden
Zwanger worden vraagt soms wat tijd. Dat kan te maken hebben met je seksuele activiteit, bijvoorbeeld hoe vaak en wanneer vrij je. Ook je voorgeschiedenis, de anticonceptiva die je gebruikte, leeftijd, … kunnen een rol spelen. Maar soms liggen andere problemen aan de basis.
Psychologische zorg