Van slapeloze nachten naar rust en regelmaat

Kleine kinderen en slaap: niet altijd een match made in heaven. Ook Sanne en Michiel (36) hebben met hun zoontjes ‘een parcours’ afgelegd. De oudste, August, had vanaf zijn anderhalf moeite met inslapen, maar was vooral een héél vroege vogel. Elke dag werd hij wakker om 5 uur of zelfs vroeger. ‘Toen ik dat een keer liet vallen tijdens een consultatie bij Kind en Gezin, kon ik een beroep doen op hun slaapcoach. Die liet ons kiezen welke aanpak het best bij ons paste.’

Hetzelfde zinnetje
‘Voor August was nabijheid heel belangrijk’, wist Sanne. Daarom wilden ze hem leren om zelfstandig in te slapen en tegelijk laten voelen dat ze niet veraf waren. ‘Wanneer hij weende, gingen we om de 4 minuten zijn kamer binnen. Maar we haalden hem niet uit bed. We aaiden even over zijn hoofdje en zeiden iedere keer hetzelfde zinnetje: Doe je oogjes maar dicht, je mag zelf in slaap vallen. Daarna verlieten we de kamer.’

Zoals gehoopt ging het al snel stukken beter met de nachten van August. ‘Momenteel is hij echt een goede slaper, een droom eigenlijk. Hij heeft deugd van zijn vaste bedritueel en gaat flink en graag naar bed. Ook zijn slaapwekker doet nog steeds zijn werk. Hij blijft mooi liggen tot het schaapje wakker is.’

Een andere mens
En toen werd Isaac geboren. ‘Wij dachten dat de nachtrust van August een uitdaging was geweest’, legt Sanne uit. ‘Maar Isaac werd enorm vaak wakker ’s nachts. Twee, drie, vier, vijf keer. Wij probeerden alles: sussen, nog een flesje geven, tussen ons in leggen, er zelf bij gaan liggen… alles om zelf ook aan wat slaap te komen. Binnen de kortste keren waren wij oververmoeid.’

Een pittige periode, weet Sanne. ‘Wij waren simpelweg andere mensen. Het huilen stond me vaak nader dan het lachen. Elke dag op om 5 uur na een onderbroken nacht, en daarbij fulltime aan het werk. Op den duur functioneerden wij niet meer.’

Bedritueel op scherp
Maar Sanne en haar partner hadden toch een methode die ze succesvol bij August hadden toegepast? ‘August lag in de kamer ernaast te slapen’, licht Sanne toe. ‘Stel je voor dat zijn nachtrust in de war zou geraken van het rumoer? Dat we dan twee kinderen in slaap moesten krijgen? Ik mocht er niet aan denken.’

Bovendien hou je als ouder zo lang mogelijk vast aan dat babygevoel. ‘Zo klein nog, denk je lange tijd, natuurlijk heeft die hulp nodig om in slaap te komen. En voor je het weet, ben je twee jaar verder, vertelt Sanne. 
Toen Sanne en Michiel dat beseften, grepen ze in. ‘We stelden het bedritueel op scherp en leerden Isaac om zelf in te slaap komen met diezelfde 4 minuten-methode. Ook de slaapwekker kreeg een plek naast Isaacs bed. Het kostte veel moeite, maar het werkte.’

Ongemakkelijk
Steun van je omgeving is essentieel als het moeilijk gaat. Sanne kreeg in die zware periode bemoedigende woorden en lieve berichtjes van vrienden en familie. Maar de kinderen eens elders laten logeren, was voor het koppel moeilijk. ‘Soms hoor je dan dat kinderen elke week bij oma en opa gaan slapen, herinnert Sanne zich. ‘Wij deden dat alleen als het niet anders kon. En met een ongemakkelijk gevoel, want eigenlijk wil je niemand zo’n ellendige nacht bezorgen.’

Niet jinxen
‘Ik durf het niet goed luidop te zeggen’, lacht Sanne. ‘Maar we denken dat het ergste achter de rug is. Sterker nog, de jongens slapen niet alleen ononderbroken, ze slapen meer. Ook dat heb ik bijgeleerd: ze zijn geneigd om langer te slapen wanneer ze beter uitgerust zijn.’ 
‘Voor ik kinderen had, wist ik niet dat een verstoorde nachtrust zo’n impact kon hebben op je algemeen welzijn. Ik hoop dat het zo blijft. Hout vasthouden.’