Met pensioen: eenzaamheid loert de hoek
Met pensioen gaan ... een fantastische gebeurtenissen die anderen je benijden. Maar ook dan durft eenzaamheid om de hoek loeren. Je moet een nieuwe start nemen want vertrouwde contacten slinken. En dat vraagt inspanningen. Lut die net gepensioneerd is, vertelt eerlijk hoe zij zich voelt.
Na een lange carrière in het onderwijs waarvan 19 jaar als directielid in een middelbare school ging Lut Gobeyn (61) uit Oostakker op 1 september met pensioen. ‘Ik moest wennen aan het idee dat dit werk stopte en nam het laatste schooljaar lang afscheid. Het is een stuk van je leven dat je afsluit.’
Dat de contacten sterk zullen verminderen en dat ik mensen en gebeurtenissen moet missen, was lastig
Lut Gobeyn
Tranen in de ogen
Als directie had ze veel contacten met leerkrachten, medewerkers van het secretariaat, poetshulp, ouders, directies van andere scholen, leerlingen … Met mensen omgaan is voor Lut essentieel. ‘Ik heb collega’s kunnen begeleiden en zien groeien. Ik kon mee bouwen aan een warme omgeving voor personeel en leerlingen. Als je ervaart dat de betrokkenen zich goed voelen en zich graag inzetten voor de school, geeft dat een enorme voldoening.’
Dat loslaten viel Lut zwaar. ‘Telkens collega’s mij aanspraken over mijn naderend pensioen sprongen de tranen in mijn ogen’, geeft ze toe. ‘Ik had tijd nodig om te aanvaarden dat dit voorbij is, dat je moet lossen wat je na aan het hart ligt. Vooral dat de contacten sterk zullen verminderen en dat ik mensen en gebeurtenissen moet missen, was lastig.’
Evenwicht zoeken
Om het gevoel van vereenzaming voor te blijven, propte Lut haar agenda vol activiteiten. ‘Het zwarte gat zou mij nooit overkomen. Ik plande meteen allerlei afspraken en bezigheden waar ik voordien de tijd niet voor had. Een weekendje weg, toneel, film, avondschool, op stap met vrienden, in de tuin werken … Ik ben erin gevlogen, heb de vrijgekomen tijd overgecompenseerd. Ik moet nog een evenwicht zoeken.’
Lut is wel heel blij dat ze haar gezin en familie meer aandacht kan geven. ‘Als omi kan ik nu veel meer bij mijn kleinkinderen zijn’, zegt Lut. ‘Dat wil ik niet missen. Als directie was ik voortdurend aan het werk.’ Haar moeder is hulpbehoevend en kan nu meer op haar rekenen. Dat vindt Lut fijn.
Als omi kan ik nu veel meer bij mijn kleinkinderen zijn
Lut Gobeyn
De Jaggers
Maar ze blijft inzetten op nieuwe contacten en heeft de navelstreng met het onderwijs nog niet volledig doorgeknipt. Ze begeleidt nu als vrijwilliger een groep startende directeurs. ‘Ik ben hun luisterend oor, kan hen tips aanreiken. Onlangs ben ik meegegaan op een tweedaagse vorming. Ik geniet van die contacten.’
Intussen breiden haar whatsapp-groepjes uit. De Jaggers (jong actief gepensioneerden) heeft ze recent aangemaakt. ‘Ik heb die contacten nodig om niet te vereenzamen. Ik zal altijd mensen blijven opzoeken want dat is een basisbehoefte, voedsel voor mijn alledaags functioneren en mentaal welzijn.’
