Ziad (29): 'Ik mis mijn familie in Palestina enorm'
Ziad (29) begon toen hij amper 25 jaar was aan zijn vlucht uit Palestina naar België. Noodgedwongen ging hij op zoek naar een beter leven dat hij hier vond. Momenteel is hij bezig aan zijn laatste jaar opleiding tot zorgkundige. Hoe hield hij zich mentaal recht de voorbije jaren?
Weg van het gevaar
‘Van Egypte, over Turkije en Griekenland ben ik naar België gevlucht. Het was een gevaarlijke reis, waarin ik veel te veel heb gezien. Ik heb mensen zien sterven, maar kon niks doen. Ik moest altijd opnieuw door. Daar voelde ik me niet goed bij, maar het moest.’
‘Onderweg tijdens mijn reis durfde ik niemand te vertrouwen. Ik moest elke keer weer goed nadenken over wat mijn volgende stappen zouden zijn om mijn einddoel te bereiken. Dat gaf veel stress en zorgen.’
‘De reden waarom ik België koos om opnieuw te beginnen, is omdat ik van vrienden die hier woonden via Facebook en Instagram zag dat het hier goed was. Je kan hier studeren, fijn wonen, er is geen gevaar en je kunt je gemakkelijk integreren.’
Iets doen met mijn leven
‘Het eerste jaar dat ik hier was, sprak ik nog geen Nederlands en dat maakte het moeilijk. Ik moest veel gaan praten met instanties waar ik moest uitleggen waarom ik gevlucht was. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en dat ik de kans kreeg om hier te blijven.’
‘Toen ik eindelijk het gevoel had dat ik hier veilig was, had ik de keuze: gaan studeren of werken. Ik wou studeren. In Palestina zat ik in mijn laatste jaar architectuur, maar hier moest ik opnieuw beginnen. Ik besloot eerst Nederlandse les te gaan volgen om mij te integreren. Daarna overliep ik de studiemogelijkheden en koos ik voor zorgkundige. Ik wou zorgen voor mensen.’
Ik wil iets betekenen voor anderen
Ziad
‘Ik ben niet iemand die alleen wil eten, zitten en slapen. Ik wil iets doen met mijn leven. Iets betekenen voor anderen. Het was niet gemakkelijk om een nieuwe taal te leren en een nieuwe studie te starten, maar ik wou het zo graag. En ik doe het met hart en ziel.
Zorgkundige is echt een job voor mij, dat merk ik bij mijn stage. Als ik mijn diploma heb, wil ik deze job blijven doen. En wie weet na een paar jaar opnieuw studeren om verpleegkundige te worden.’
‘Ik denk dat mijn sterkte is dat ik iemand ben die altijd positief is blijven denken. Zo ben ik altijd geweest. Ik wil altijd geloven dat het goedkomt en weer verdergaan. Het is vaak moeilijk, maar je moet doorzetten. Dan komt het echt goed.’
Koester je familie
‘Ik mis mijn familie enorm. Mijn broer en zus, maar vooral mijn mama en papa. Ik denk elke dag aan hen en probeer ze vaak te bellen. Het is mijn droom om hen nog eens te zien. Familie is echt heel belangrijk voor mij. In onze cultuur is het ook de gewoonte om bij of in hetzelfde gebouw als je ouders te wonen. Zodat je hen kunt helpen als dat nodig is.’
‘Als ik families hier in België zie, allemaal blij en samen, dan denk ik: Waarom ik? Waarom kan ik mijn familie nu niet meer knuffelen? Gelukkig heb ik veel vrienden hier gemaakt. En ik heb intussen ook een soort van Belgische familie.’
‘Ik leerde een man van in de zeventig kennen. Eerst was ik wat argwanend, maar we werden goeie vrienden. Met de tijd stelde hij zijn gezin aan me voor en zei dat ik welkom was bij hen. Ik ga er geregeld langs en het voelt bijna echt als familie. Hij zegt nu zoon tegen mij en ik vader tegen hem. Uiteraard zal hij mijn vader nooit kunnen vervangen, maar het is wel fijn dat hij er hier is voor mij.’
