'Het werk bood duidelijkheid en structuur terwijl mijn privéleven totale chaos was'
Het leven zorgt ervoor dat je niet altijd zorgeloos op het werk kunt verschijnen. Welk rugzakje neem jij mee naar je werk? En je collega’s? Wij duiken in de rugzak van Hans Hoet (43) die lesgeeft op een hogeschool en daarnaast ook zelfstandig aan de slag is als coach en podcastmaker. De inhoud van die rugzak? Een emotionele scheiding met de mama van zijn kinderen.
Terwijl mijn studenten online aan het werk waren, liet ik mijn tranen de vrije loop. Niemand die iets merkte.
Hans Hoet
‘Ik was een jaar aan het werk op de hogeschool toen mijn vriendin en ik na een relatie van 13 jaar besloten om uit elkaar te gaan. Dat was een heftige periode, het gebeurde zo’n twee jaar geleden, middenin coronatijden. Niet alleen mijn relatie liep op de klippen, ook mijn woonsituatie veranderde plots, ik zag mijn kinderen veel minder dan ik gewoon was …'
'Op de dagen dat ik moest lesgeven, lag ik ’s ochtends soms volledig gebroken in mijn bed. Ik had geen fut om op te staan en online de les te starten. Ik moest mezelf echt oppeppen. Toch was mijn werk mijn houvast. Het bood me duidelijkheid en structuur terwijl al het andere even totale chaos was. Lesgeven heeft me altijd energie gegeven en ook nu hielpen de enthousiaste reacties van studenten me erbovenop.'
'Al is het positieve effect daarvan van kortere duur dan wanneer alles goed gaat. Na een lesdag heb ik normaal zo veel adrenaline dat ik niet meteen kan slapen. Nu vielen al mijn problemen snel weer als een blok op mijn schouders. Het is een raar gevoel: je kapot en gebroken voelen en tegelijk knallen in de dingen die je graag doet.’
‘Door corona waren we verplicht om online les te geven. Dat heeft voor mij geholpen. Ik kon mijn gevoelens voor een stuk verstoppen achter de laptop. Ik zette mijn studenten aan het werk in aparte online groepjes en intussen kon ik mijn tranen de vrije loop laten. Na een paar minuten droogde ik mijn gezicht en deed ik verder. Niemand die iets gemerkt had. Als je voltijds live aanwezig moet zijn, gun je jezelf die momenten niet.’
‘’s Avonds ging ik vaak nog werken op de campus. Deels omdat ik dan van thuis weg kon, maar ook omdat er enkele andere collega’s waren die hetzelfde deden. Sommigen wisten wat er speelde in mijn privéleven maar lang niet allemaal. Ik werk in een groot team, met verschillende leidinggevenden, dus privézaken kwamen minder ter sprake. In coronatijden was er in het algemeen minder teamgevoel.’
‘Eén collega stond erop om elke week een digitale lunch te organiseren. Ik had zo’n behoefte aan contact en verbinding dat ik alles aan de kant schoof om erbij te zijn. Een keer woonde ik de lunch bij vanuit mijn tijdelijke appartement. Ik had enkel een verfpot als stoel om op te zitten. Maar dat creëerde wel de opening om mijn situatie te delen. Mijn collega’s waren er op die momenten voor mij, ook al was het online. Daar heb ik veel steun aan gehad.’
Flexibel werken
‘Er zijn momenten geweest waarop ik afspraken verzet heb omdat ik er de kracht niet voor had. Ook dat was een voordeel van de coronaperiode. Bijna alles verliep via mail, iedereen moest op een bepaald moment werk en privé flexibel combineren. Het hielp dat ik bepaalde zaken kon afhandelen op de momenten dat ik me wel beter voelde.’
‘Als zelfstandige had ik enkele projecten lopen voor Vaderklap, een online platform voor en door vaders met verhalen, inspiratie en tips. Die heb ik met plezier afgewerkt. Maar de energie ontbrak me om daarna actief nieuwe opdrachten aan te trekken. Mijn engagement is op dat vlak een stuk weggezakt. Als zelfstandige moet alles vanuit jezelf vertrekken. Dat vond ik moeilijk in die periode.’
Grenzen respecteren
‘Meestal voelt je werkomgeving wel dat er iets aan de hand is. Het is in mijn ogen beter om open te vertellen dat je privé door een moeilijke periode gaat. Alleen zo kun je duidelijke afspraken maken en ervoor zorgen dat jij, maar ook je team, blijft functioneren.’
‘Als je verder geen details wilt geven over je situatie, dan kan je omgeving dat alleen maar respecteren. Ik ga bijvoorbeeld liever niet uitgebreid in op vragen. Laat me zelf maar het initiatief nemen om te delen als ik daar nood aan heb. Sommige collega’s hebben dan de neiging om bij anderen te polsen naar wat er precies scheelt. Maar ik heb er niets aan dat anderen elkaar uithoren over mijn situatie, ook al is het vanuit betrokkenheid of ongerustheid.’
‘Voor leidinggevenden ligt dat anders. Ik denk dat het voor hen wel belangrijk is om bepaalde signalen op te pikken en ondersteuning of aangepast werk voor te stellen waar nodig. Een van mijn leidinggevenden checkte bijvoorbeeld regelmatig of ik na avondlessen tot tien uur ’s avonds geen ochtendlessen kreeg de dag nadien. Dan zorgde hij voor vervanging of wissels met collega’s, zodat ik voldoende nachtrust kreeg.’
Tijdens digitale lunches had ik enkel een verfpot als stoel om op te zitten, maar zo kon ik wel mijn situatie delen.
Hans Hoet
