Zwangerschapsverlies: stil verdriet, groot gemis
Zwangerschapsverlies blijft vaak onzichtbaar voor de buitenwereld. Toch is het belangrijk om dat taboe te doorbreken. Stijn is papa van vijf kinderen. Twee van die kinderen leerde hij nooit kennen omdat het tijdens de zwangerschap misging. ‘Het is heel normaal dat je daar kapot van bent. Erover praten helpt.’
‘Ik ben papa van vijf kinderen’, begint Stijn Henderick (36). Mijn vrouw had al twee kinderen uit een vorige relatie. Toen wij elkaar leerden kennen, wilden wij samen nog een kindje. Dat verliep niet vlot. Toen het na talloze pogingen toch lukte, was de vreugde groot.’
Die vreugde sloeg om in paniek toen Stijns vrouw na 12 weken plots bloedingen kreeg. Op de spoedafdeling kreeg het koppel van de gynaecoloog nogal zakelijk te horen dat het hartje niet meer klopte. Bij de apotheek konden ze om medicatie gaan om het vruchtje sneller af te drijven.
Huilend door de lobby
‘Wij waren te zeer in shock om vragen te stellen over de oorzaak of over de medicatie’, herinnert Stijn zich. ‘Ik zal nooit vergeten hoe mijn vrouw luid huilend, bijna schreeuwend door de lobby van het ziekenhuis wegwandelde. Een afschuwelijk beeld.’
Stijn en zijn vrouw waren niet voorbereid op wat er komen zou. ‘Ik zie ons nog zitten achter de computer, googelend naar hoe we die medicatie nu precies moesten gebruiken. We wisten niet wat we moesten verwachten. Hoe lang zou het duren? Zou het pijnlijk worden? Wat zouden we te zien krijgen?’
Stijns vrouw nam de medicatie en aan wat volgde, denken ze niet graag terug. ‘Omdat we onvoorbereid waren op de fysieke pijn en het bloedverlies voelde het heel eenzaam. De wereld stopte met draaien. Alles bij elkaar was het een onwerkelijke, absurde ervaring.’
Warm en betrokken
Wat heeft een koppel op zo’n moment nodig? Is het wel mogelijk om de pijn te verzachten wanneer zoiets gebeurt? Of komt een zwangerschapsverlies altijd hard aan, hoe je het ook draait of keert?
Stijn vindt in elk geval dat het anders kon. Dat heeft hij ervaren toen het jaren later opnieuw misging tijdens een zwangerschap.
‘Een paar jaar na ons zwangerschapsverlies hadden we goddank een gezonde dochter gekregen, Ibi. Toen zij vier was, bleken we onverwacht opnieuw zwanger. Dat hadden we niet zien aankomen maar ons gevoel was meteen: we gaan ervoor.’
Tot Stijn en zijn vrouw op negen weken langsgingen bij hun vaste gynaecoloog en opnieuw slecht nieuws kregen. ‘Ook die heeft er toen geen doekjes om gewonden. Rechtuit vertelde ze ons dat het hartje niet meer klopte, dat de natuur had geoordeeld dat het kind niet klaar was om geboren te worden.’
‘Maar ze nam de tijd, beantwoordde onze vragen en gaf uitleg over de volgende stappen. Ze toonde zich warm en betrokken en dat maakte een wereld van verschil.’
Stijn en zijn vrouw wisten wat hen te wachten stond. Opnieuw stopte de wereld met draaien en telde alleen nog dat verlies. Maar hoewel het verdriet even groot was, waren ze minder in shock. Het moment waarop het vruchtje naar buiten kwam, beleefden ze nu veel serener dan de eerste keer.
Door weer en wind
Was het belangrijk dat Stijn en zijn vrouw het vruchtje konden zien? Hielp dat bij de aanvaarding en de verwerking? ‘Ja, dat betekende veel voor ons. De eerste keer hebben we het vruchtje begraven bij het graf van de grootmoeder van mijn vrouw. We hebben gelijktijdig een appelboompje geplant in een pot in de tuin. Dat boompje deed het meteen goed en heeft werkelijk alles overleefd: hete zomers, hagelstormen en rukwinden.’
‘Bij ons tweede verlies hebben we datzelfde boompje verplant naar een bosje dat wij hier in de buurt gekocht hebben. Het vruchtje hebben we samen met het gezin onder dat boompje begraven, een triest maar prachtig moment. Ik ga er vaak langs: de boom staat symbool voor het verlies van die twee kindjes.’
Partner ziet mee af
Stijn vindt het belangrijk dat hij getuigt, ook al is hij ‘de partner van’ of ‘de papa van’. ‘Je hoort wel eens: als man sta je daar toch een beetje buiten? Het is toch je partner die fysiek alles voelt? Maar net dat maakt je compleet machteloos. Je kunt niets doen om degene die je het liefste ziet, te beschermen. En dat is ook zwaar om te dragen.’
‘Wie hetzelfde heeft doorgemaakt, begrijpt wat ik bedoel’, besluit Stijn. ‘Ik hoop dat mijn verhaal herkenbaar is. Zo’n lotgenotenverhaal kan enorm deugd doen. Daarom vertel ik over mijn ervaringen.’
Infosessies CM
Te klein om te blijven, te groot om te vergeten
Het is een pijnlijke realiteit maar helaas moeten veel ouders hun kindje voor, tijdens of vlak na de bevalling afgeven. Maar weet dat je er niet alleen voor staat.
Tijdens de lezing ‘Te klein om te blijven, te groot om te vergeten’ focussen we op hoe je het verdriet anders leert vasthouden en hoe je als omgeving ouders van sterrenkinderen ondersteunt.
- Gloed – Lier | 27 november 2023 om 19.30 uur
- LDC Geel Luysterbos – Geel | 28 november 2023 om 19.30 uur
- CM Gezondheidspunt Beveren | 5 december 2023 om 19 uur
- RSL OP POST – Roeselare | 7 december 2023 om 19:30
- Riderfort – Ruddervoorde | 9 december 2023 om 19.30 uur
- Campus O3 - Genk-Centrum – Genk | 11 december 2023 om 19.30 uur
- Huis van het Kind Hechtel - Hechtel-Eksel | 12 december 2023 om 19.30 uur
- 't Poorthuis – Peer | 14 december 2023 om 19.30 uur
- Huis van het Kind Zulte | 16 december 2023 om 15 uur
- CM Vlaams-Brabant & Brussel (Haren) | 18 december 2023 om 19.30 uur
Vlaams inloophuis in Geel
Shanti Van Genechten richtte in 2011 Kinderwens vzw op, samen met prof. dr. Lode Godderis, hoogleraar aan het Centrum voor Omgeving en Gezondheid van de KU Leuven en directeur onderzoek bij IDEWE.
Met het Vlaamse inloophuis gaat Kinderwens vzw de strijd aan tegen angststoornissen, depressie en posttraumatische stress voor vrouwen met een (pril) zwangerschapsverlies én hun partner.
Voor het inloophuis sloeg de vzw de handen in elkaar met CM gezondheidsfonds, ziekenhuis Geel en de Vlaamse sterrensteden en – gemeenten en – ziekenhuizen.
