Tom De Cock over adoptieprocedure: 'Blij verhaal met triestige kant'
Er is een kindje. Die verlossende woorden luidden het einde van een lange adoptieprocedure in voor Tom De Cock (37). Zes jaar geleden veranderde zijn leven voorgoed toen hij samen met zijn man een meisje adopteerde. ‘Die eerste ontmoeting met Jasmijn staat in ons geheugen gegrift’.
Als we Tom vragen naar het spannendste moment uit zijn leven, hoeft hij niet lang na te denken. ‘Dat was - met voorsprong - de dag dat Maarten en ik onze dochter mochten ophalen.’
Vijf dagen eerder had de adoptiedienst hen gebeld met het nieuws. Tom en Maarten hadden een zenuwslopend parcours van vijf jaar achter de rug. ‘De screenings zijn voor kandidaat-adoptieouders heel zwaar. Maar eerlijk? Dat hoort ook zo. Logisch dat de adoptiedienst je op de rooster legt en voor elk kind de perfecte match zoekt. Aan de goede afloop hebben we nooit getwijfeld.’
Plots was het aan ons, een verpletterende verantwoordelijkheid
Tom De Cock
Tom De Cock over zijn adoptieprocedure: ‘Het spannendste moment uit mijn leven’
Overgangsritueel
Eindelijk was het zover. Die bewuste dag reden Tom en Maarten naar het adres waar Jasmijn de eerste tien weken van haar leven had doorgebracht.
Van haar pleegmama kreeg Jasmijn een laatste badje, als overgangsritueel. Haar uit dat badje halen, was een taak voor Tom en Maarten. ‘We trokken de kleertjes aan die we voor haar meegebracht hadden en namen afscheid van het pleeggezin. Vanaf dat moment was het aan ons: een verpletterende verantwoordelijkheid.’
Vurig karakter
Sindsdien raasde de tijd voorbij. Jasmijn veranderde van een platte baby in een actieve peuter en kleuter. Nu is ze zes jaar en leert ze lezen en rekenen.
Of de toekomst Tom angst inboezemt? ‘Ze zal puberen en dat kan best pittig worden, want ze heeft een vurig karakter. Ze zal vragen hebben over haar afkomst en de antwoorden zullen niet altijd makkelijk zijn. Misschien wordt ze ooit wel gepest omdat ze opgevoed wordt door twee mannen. Zorgen horen erbij, voor elke ouder. Maar ik voel me voldoende gewapend.’
Goed doordachte adoptieprocedure
‘Voor Jasmijn zijn wij papa en vake’, vertelt Tom. ‘We zijn er ons goed van bewust dat we niet haar enige ouders zijn en dat ze ook een mama heeft. Over de adoptie zijn we open tegenover haar en vragen over haar afkomst beantwoorden we zo eerlijk mogelijk. Daar zijn we op voorbereid dankzij een goed doordachte adoptieprocedure.’
Dat neemt niet weg dat Jasmijns eerste vraag daarover Tom behoorlijk deed schrikken. ‘Ze zat gewoon te spelen, haar vraag kwam uit het niets. Heb ik dan ook een mama? '
‘Plots was ik alles vergeten wat ik daarover geleerd had. Na enig geaarzel kon ik uitbrengen: Ja, natuurlijk. Maar ze kon niet voor jou zorgen en daarom heeft ze aan ons gevraagd of wij dat voor jou wilden doen. Waarop Jasmijn reageerde met Ah oké, en zich verder aan haar poppen wijdde.
Extreme liefde
De adoptieprocedure van Tom, Maarten en Jasmijn is een blij verhaal. Maar er zit ook een verdrietige kant aan. Want voor de biologische mama is de adoptie onomkeerbaar. ‘Voor haar zal dat altijd een open wonde blijven’, zegt Tom daarover. ‘Een kind afstaan, is in de meeste gevallen een extreme daad van liefde’, besluit hij. ‘Adoptie is de allerlaatste optie, die je als ouder alleen neemt als het leven je ertoe dwingt.’
Misschien wordt ze ooit wel gepest omdat ze opgevoed wordt door twee mannen
Tom De Cock