Nieuwsbrief

Emiel: 'Ik presenteer me aan de wereld zoals ik me vanbinnen voel'

Oorbellen, een kortgeschoren kopje of harige benen onder een rok. Soms is er niet veel nodig om over de tongen te gaan. Vijf jonge mensen vertellen over het belang van jezelf zijn, jezelf uiten via kleding en omgaan met kritiek.

Tekst: Stephanie Louwagie

Beeld: James Arthur

Leestijd: 2 min

20/10/2021

Lange haren. Hip montuur op de snoet. Theatraal en een tikkeltje extravagant, maar altijd met een kamerbrede glimlach. Wie Emiel Lenaert (22) voor het eerst ontmoet, is gelijk gecharmeerd. Maar dat die zich niet in een hokje laat duwen, daar lijkt nog niet iedereen klaar voor. 

'Ik identificeer mezelf als non-binair, wat betekent dat ik me noch man, noch vrouw voel. Sommigen zien het als een fase of een vorm van rebellie, maar dat is het niet. Het is voor mij een samenspel van complexe emoties. Ik wil me aan de wereld kunnen presenteren zoals ik me vanbinnen voel. Zonder compromissen.' 

Mathias: 'Een blote schouder is vandaag toch geen schande meer?’
Lees ook

Geluk boven veiligheid

De stijl van Emiel in enkele zinnen samenvatten? Dat is bont, véél bont. Maar ook lange leren jassen, een vleugje make-up en opvallende kettingen en oorringen. 'Ik heb een belangrijke deal met mezelf. Ik stel mijn geluk boven mijn veiligheid. Ik zal mezelf nooit verloochenen uit angst voor geweld. Zo steek ik niet in mekaar.' 

'Die belofte heeft natuurlijk een keerzijde. Ik ben altijd en overal op mijn hoede. Op elk moment van de dag scan ik mijn omgeving. Heel vermoeiend. Een tijdje terug wandelde ik met een vriend naar de bushalte. Je kent het wel, wat handjes houden, plezier maken. Tot ik vanuit mijn ooghoeken een man op ons zag afkomen. Meteen liet mijn vriend los. Dat is misschien nog wel het meest opmerkelijke, dat iedereen in onze community (de LGBT+-gemeenschap, nvdr.) voelsprieten heeft voor wat kan misgaan.' 

En misgaan, dat doet het af en toe wel degelijk. De voorbeelden van gay bashing zijn talrijk. 'Van echt fysiek geweld ben ik tot nu gespaard gebleven. Alhoewel, vorige week ben ik nog bespuwd in een broodjeszaak. Op straat tikken mensen elkaar aan als ze mij voorbijlopen. Ze kijken om, gniffelen, blijven me aanstaren. Vandaar ook het belang van safe places. Plekken waar we kunnen afspreken met vrienden, waar we kunnen dansen, waar we kunnen dragen wat we willen en zijn wie we willen.' 

Op straat tikken mensen elkaar aan als ze mij voorbijlopen

Emiel Lenaert

Een walhalla

'Ongeveer de helft van mijn vriendenkring is non-binair, de andere helft is erg ruimdenkend. Ik besef wat een voorrecht het is om met zo'n mensen een bubbel te vormen. Geloof me, ik bevind me lang niet overal in zo'n veilige cocon. Ik volg een kunstopleiding aan het KASK in Gent. Een walhalla voor wie anders is. Tenminste, dat zou je denken (lacht). Want zelfs daar moet ik me dagelijks voor mijn stijl verantwoorden. Sommige studenten komen op me afgestapt en vragen letterlijk hoe ik het in mijn hoofd haal om bepaalde items te dragen.' 

'Of neem nu de voornaamwoorden, nog zo'n heet hangijzer. Ik zit nu vijf jaar op het KASK en nog steeds spreken bepaalde docenten me niet op de juiste manier aan. Zogezegd omdat het te moeilijk is. Eerlijk? Ik voel dat ik op dat vlak wel een beetje mijn geduld verlies. Voor mij is met die en hun aangesproken worden een minimum aan respect voor mij als persoon.’

'Vroeger heb ik me op vraag van mijn ouders wel eens minder uitbundig gekleed voor een familiefeest. Verschrikkelijk vond ik dat. Nu zouden ze me dit gelukkig nooit meer vragen. Ik besterf het al als ik voor mijn vakantiejob in een donkerblauwe jeans en sneakers door de stad moet lopen. Telkens ik de avond voordien mijn nagellak lospeuter, heb ik het gevoel dat ik lieg over wie ik ben. Vergelijk het gerust met een cisman (iemand die als man geboren is en zich ook zo voelt, nvdr.) die in een knalroze kostuum de straat op moet.' 

Zit je met iets? Praat erover met Tele-Onthaal. Gratis en anoniem via 106 of de website.