Rechtkrabbelen na groot verdriet
Sanne Ovaere (34) uit Leuven beviel in de zomer van 2015 na amper 24 weken zwangerschap van haar eerste kindje. Nolan stierf twee dagen later. Een onmetelijk verdriet haalde Sanne onderuit. Hoe leef je verder?
Hoe beleefden jullie de zwangerschap van Nolan?
‘Zwanger worden was voor ons niet evident. Met in-vitrofertilisatie is het na twee jaar toch gelukt. Pas na ongeveer 18 weken durfde ik stilletjes aan van de zwangerschap te genieten. Ik kocht voorzichtig al wat babyspulletjes.'
'Toen ik 24 weken zwanger was, gingen we met ons koor op vakantie naar Noord-Frankrijk. Halverwege de periode kreeg ik buikpijn. Onderzoek in het ziekenhuis daar wees uit dat ik snel zou bevallen.’
De vroeggeboorte bracht het leven van jullie zoon in gevaar. Wat ging er door je heen?
‘24 weken zwangerschap is de grens van levensvatbaarheid. Wij moesten dus plots beslissen over het leven van ons kindje. Dat was heftig. Er was weinig hoop, toch wilden we ons kindje alle kansen geven.'
'Na een spoedkeizersnede werd Nolan geboren. Hij werd in de couveuse tot bij mij gebracht. Ik heb hem even kunnen bewonderen en strelen. Nadien is hij overgebracht naar een groter ziekenhuis 100 kilometer verder.
‘Nolan deed het de eerste levensmomenten verbazingwekkend goed. We waren hoopvol. Het kon nu na zo’n lastig parcours toch niet slecht aflopen? Twee dagen later ging Nolan achteruit. Hij zou het niet halen. Onze wereld stopte. Een onbeschrijfelijk verdriet maakte zich van mij meester.’
Hoe kwam je die eerste weken door?
‘In het begin bleef ik in mijn eigen veilige bubbel. Mijn dagen waren leeg. Voor mentale en praktische ondersteuning was mijn familie stand-by.'
'Ik ging elke dag naar het grafje van Nolan. Dat is een warme plek, deels begraafplaats, deels park. Ik sprak daar soms af met vriendinnen, op een bankje dicht bij mijn zoontje.'
'Ik liet veel vrienden op bezoek komen. Mensen die reageerden met Laat weten als we iets kunnen doen, contacteerde ik zelf.’
‘Ik had er nood aan om mijn verhaal te vertellen, toonde het fotoalbum dat ik had gemaakt. Want ik was ook best fier. Ik was mama geworden. Dat mensen luisterden en mijn verdriet erkenden, betekende veel voor mij.'
'En het deed deugd als ze iets meebrachten voor Nolan. We hebben zo weinig materiële dingen van hem. Zo kreeg ik zijn naamplaatje in hout. Het staat thuis in het hoekje van Nolan.’
Het kon nu na zo’n lastig parcours toch niet slecht aflopen?
Sanne Ovaere
Aan het tweede kindje wilde ik vertellen over Nolan
Sanne Ovaere
Naast het immens verdriet staken gevoelens van boosheid en jaloezie de kop op
Sanne Ovaere
Zocht je ook hulp buiten je netwerk?
‘Ik heb veel gesurft op internet, verhalen gelezen, boeken besteld. Online kwam ik in contact met een mama die een maand na ons ook haar kindje heeft verloren. We zijn goede vriendinnen geworden.'
'Mijn man en ik kwamen bij Met Lege Handen terecht, een zelfhulpgroep voor ouders van een overleden baby. Daar waren ook koppels bij wie het afscheid al langer geleden was. Zij gaven ons moed. Zij misten hun kind, maar hadden wel weer een leven. Ze waren verdrietig en ook gelukkig. Verder leven na de dood van je kind was dus toch mogelijk.’
‘Maanden later ben ik naar een psycholoog gestapt. Naast het immens verdriet staken gevoelens van boosheid en jaloezie de kop op. Niet dat ik het anderen niet gunde om zwanger te zijn, maar ik gunde het mezelf ook. Advies van een professional, horen dat die venijnige gevoelens mogen. Dat had ik toen nodig.’
Je schreef nadien een kinderboek. Hoe heeft jou dat geholpen?
‘Een half jaar na Nolans overlijden heb ik Mijn kleine grote broer geschreven. In eerste instantie voor mezelf, vanuit de hoop dat er een broer of zus zou komen aan wie ik het kon voorlezen.'
'Aan het tweede kindje wilde ik vertellen over Nolan. Hij zal altijd deel uitmaken van ons gezin. Zijn naam staat mee op onze brievenbus. Het boekje geeft inspiratie om het overleden kindje op bijzondere dagen zoals Kerstmis of een verjaardag te betrekken. Broer is er altijd bij.’
‘Het boekje was klaar, maar een broertje of zusje was er nog niet. Een jaar na de bevalling zijn we weer in de fertiliteit gestapt en nog een jaar later waren we opnieuw zwanger. Dat was een heel spannend traject.
'Na 36 weken zwangerschap is ons tweede zoontje Thorin geboren. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik dankbaar ben dat hij er is. Maar er gaat ook geen dag voorbij zonder aan Nolan te denken. Ons gezin blijft onvolledig voelen.