Mijn ouders stierven in een verkeersongeval
Coralie Damien (28) overleefde een zwaar verkeersongeval, haar ouders niet. Nu vertelt ze jongeren over haar ervaring. ‘Ik kan niet meer gewoon naar huis.'
‘Tot op vandaag krijg ik post die aan mijn ouders gericht is, onlangs nog van de belastingen. Dat is vervelend. Maar die droge brieven zijn gelukkig niet pijnlijk. Die zijn niet verbonden met warme herinneringen. Bepaalde spullen of foto’s doen me wel denken aan hen. Of het bericht dat er een kindje geboren wordt bij vrienden. Dan denk ik: wat jammer dat ze daar nooit bij zullen zijn.’
De fatale klap
Coralie was met haar zus en haar ouders onderweg in Duitsland toen hun wagen de middenberm raakte en ze aangereden werden door een andere wagen. Haar ouders kwamen om bij het ongeval, Coralie en haar zus raakten zwaargewond. Coralie brak vier ruggenwervels en haar borstbeen. De zussen belandden elk in een ander Duits ziekenhuis. ‘Achteraf bekeken was het zwaar. Maar ik leefde dag per dag. Het was te moeilijk om ver vooruit te kijken.’
Na een lang herstel slaagde Coralie erin haar studies psychologie te hervatten. In 2012 ging ze samenwonen met haar vriend en vandaag werkt ze als brede schoolcoördinator in Brussel. ‘Ik studeerde psychologie en ik heb die studies ook afgemaakt, al werden ze door het ongeval abrupt onderbroken.’
Dezelfde maar toch anders
‘Ondanks het ongeval ben ik op veel vlakken dezelfde gebleven. Bij zo’n drama krijgen mensen bepaalde verwachtingen over je. Als slachtoffer zou je je moeten opsluiten, je wekenlang wentelen in de miserie. Ik had zelfs het idee: vanaf nu moet ik altijd serieus zijn en zal ik niet meer kunnen lachen. Maar gelukkig is dat bij mij niet het geval. Ik ben nog altijd even creatief en vrienden zijn nog altijd even belangrijk als toen.’
‘En ik ben nog steeds bij mijn vriend, na een hallucinante start weliswaar. We waren nog maar net samen toen het ongeval gebeurde. Zijn ouders wisten niet eens van mijn bestaan. Onze volgende afspraak was aan mijn kot. Maar die afspraak ben ik natuurlijk nooit nagekomen. Mijn gsm was in de auto achtergebleven en ik kon hem niets laten weten. In het ziekenhuis smeekte ik om contact met hem te zoeken, maar dat was niet evident. Toen hij eindelijk op de hoogte was, is hij met zijn vader naar Duitsland gereden om me te zien. Heel intens was dat.’
Ik kan me de stem van mijn moeder niet herinneren
Coralie Damien
ik brak vier ruggenwervels en mijn borstbeen
Coralie Damien
Niet meer naar huis
‘Ik ben op belangrijke vlakken sterker geworden, zelfstandiger. Ik moest al vroeg op eigen benen staan, met ongewone administratie bezig zijn en volwassen keuzes maken. Maar sterk zijn is voor mij ook iets positiefs doen met mijn verhaal, zoals het getuigen voor klassen.’
‘Andere dingen blijven moeilijk. Ik kan niet meer gewoon naar huis. Mijn thuis was mijn veilige haven, daar kon ik heen als ik het nodig had. Ik kon de keuken binnenlopen of in de zetel zitten bij mijn ouders en vertellen wat er speelde in mijn leven. Wij hebben na het ongeval overigens nooit meer thuis geslapen. Ik vond het te raar om in dat grote, lege huis te zijn. Mijn zus heeft een paar jaar bij mijn tante en nonkel gewoond. Ik zat al op kot in Gent en logeerde vaak bij familie en vrienden, zeker tijdens mijn herstelperiode.’
Als een film
‘Het liefst zou ik mijn hele jeugd en mijn herinneringen aan mijn ouders als een film kunnen afspelen. Maar ik moet aanvaarden dat ik steeds meer zal vergeten. Ik kan me de stem van mijn moeder bijvoorbeeld niet herinneren. Frustrerend, maar dat gevoel is gelukkig zelden nog verpletterend. Ik heb geleerd dat aan elk verdriet iets positiefs vasthangt. Omdat ik ben wie ik ben dankzij mijn ouders. Het is een mooi idee dat ik er toch sta. Ze zouden trots op mij zijn als ze me nu zouden zien. Daar trek ik me aan op.’
Verkeersongeval positief draaien
Zeven jaar later getuigt Coralie als verkeersslachtoffer in scholen. Ze doet dat voor het project Getuigen Onderweg van Rondpunt vzw. ‘Ik heb zelf contact gezocht met Rondpunt vzw want ik wilde met mijn ervaring iets positiefs doen. Ik spreek graag voor groepen. De mensen van Rondpunt hebben mij op weg geholpen: samen hebben we een heldere presentatie gemaakt die mijn verhaal ondersteunt.’
‘Aan de leerlingen wil ik vooral duidelijk maken dat in het verkeer gaan niet vrijblijvend is. En mijn verhaal heeft effect, merk ik. De leerlingen en studenten zijn echt aangedaan en stellen gerichte vragen, zonder schroom. Zelf ben ik ook opgegroeid met het idee dat verkeersveiligheid superbelangrijk is. Don’t drink and drive bijvoorbeeld, dat hebben mijn ouders er echt in gestampt. In mijn omgeving houdt de grote meerderheid zich daar aan. Maar het is niet genoeg. Het is niet omdat jij je aan de snelheid houdt en niks drinkt, dat een andere weggebruiker geen fouten kan maken. Je moet altijd alert zijn en dat geef ik graag mee als ik ga getuigen. Je hebt eigen verantwoordelijkheid, als automobilist, maar ook als voetganger of fietser.’
Geniet van kleine dingen
‘Zelf heb ik een rijbewijs, ja. Maar geen auto. Dat is uit praktische overwegingen en heeft niets te maken met het ongeval. In de stad ben je met de fiets sneller ter plekke, zo simpel is het. Maar er zijn ook uitdagingen. In een fietsstraat mogen auto’s bijvoorbeeld geen fietsers inhalen. Toen ik onlangs in zo’n fietsstraat reed, was er een automobilist die van het begin tot het einde op slechts een meter afstand bleef optrekken en toeteren. Dan is het ontzettend moeilijk om kalm te blijven.’
‘Rondpunt vraagt aan iedere getuige om zijn of haar verhaal af te sluiten met een boodschap. Die van mij? Let altijd op in het verkeer. En wees blij met wat je hebt. Geniet van de warme kleine dingen in je leven.'
Vrienden
‘Mijn vrienden weten wat mij overkomen is, en dat maakt het iets makkelijker. Ik kan over mijn ouders praten zoals zij over hun ouders praten. Het verschil is dat ik altijd over het verleden spreek. Ik hoef het ook niet uit te leggen wanneer ik het een keer moeilijk heb. Toch wil ik niet het onderwerp van uitgebreid medelijden of analyse zijn.'
'Ik vind het fijn als mensen zeggen dat ik sterk omga met wat er mij overkomen is. Maar dat komt deels doordat ik er afstand van neem als ik er over praat. Na zes jaar is dit mijn realiteit geworden. Mijn zus en ik gaan met alles wat er gebeurd is, mentaal heel verschillend om. Het is moeilijk om samen over het ongeval te praten. Maar samen met haar herinneringen ophalen aan vroeger, lukt wel. En dat doet me evenveel deugd.’
Ik wil niet het onderwerp zijn van uitgebreid medelijden
Coralie Damien