Alixe (19) gebruikt fotografie als wapen in een mentale strijd
Alixe* (19) is een gepassioneerd studente fotografie. ‘Voor mij is fotografie niet enkel een skill maar een passie. Samen met mijn assistentiehond betekende het mijn redding.’
Nooit rust
Alixe heeft een zwaar parcours achter de rug. ‘Afgelopen acht jaar werd ik een tiental keer opgenomen omwille van meervoudige problematieken. Ik kampte onder andere met een eetstoornis, depressie en suïcidaliteit. Mentaal is het een constant gevecht waarbij ik nooit rust vind’, vertelt Alixe.
Eigen netwerk
‘Op mijn familie kan ik minder goed rekenen. Ik bouwde zelf mijn netwerk uit. Zo heb ik steunfiguren die veel voor mij betekenen zoals mijn beste vriendin en mijn beste vriend, mijn oorspronkelijke begeleider van de zorgboerderij waar ik een lange tijd verbleef.’
‘Ondertussen wijkt ook mijn assistentiehond Miro al twee jaar niet meer van mijn zijde. Hij helpt mij om uit mijn psychogene niet-epileptische aanvallen te geraken. Dan lekt hij aan mijn neus of mijn mond en ben ik snel weer bij bewustzijn. Niemand zou ooit onze sterke band kunnen vervangen.’
Creativiteit was altijd al een rode draad in mijn leven. Door de opleiding fotografie begon ik toekomstperspectief te zien
Alixe
Zwart-wit
‘Een jaar geleden startte ik met mijn opleiding fotografie in het volwassenonderwijs. Creativiteit was altijd al een rode draad in mijn leven maar door deze opleiding begon ik toekomstperspectief te zien’, vertelt Alixe.
‘In mijn beelden toon ik een deel van mijn kwetsbaarheid aan de hand van bewegingsonscherpte, contrast, ruwheid en het gebruik van korrel. Ook mijn zwart-witdenken vind je terug in mijn foto’s. Ik ben niet het perfecte plaatje en toon dan ook de puurheid om taboes te doorbreken.’
Foto: Alixe
Anderen helpen zichzelf graag te zien
‘Ik maak ook portretfoto’s van andere mensen met een psychische kwetsbaarheid. In het begin zijn ze soms onzeker. Ben ik wel mooi genoeg? Als ze het resultaat zien, zijn ze vaak aangenaam verrast over zichzelf. Ik vind het waardevol om hen te helpen richting een beter zelfbeeld, al doen ze het uiteindelijk zelf.’
Lichtje in het duister
‘Momenteel ben ik vrijwillig in opname en werk ik stap voor stap aan meer zelfredzaamheid. Na mijn opname ga ik waarschijnlijk begeleid zelfstandig wonen en zet ik mijn opleiding verder. Ik heb wel een droom maar ik wil niet te ver in de toekomst kijken omdat ik al zo vaak teleurgesteld werd. Maar ik weet dat hoe donker en duister het ook allemaal lijkt, met tijd, geduld en liefde komt er hoop en een lichtje in het duister.’
*Alixe is een schuilnaam
Foto: Alixe
